Over een week al?

Op een gegeven moment, moest er weer een chauffeur naar ons hoofdkwartier in "Haris". Dat kwam natuurlijk vaker voor maar dit zou, voor ons de laatste keer zijn. 

Haris werd gezien als een aangenaam uitstapje en ik was nog helemaal niet in Haris geweest. Toen ik dat tegen de sergeant zij, natuurlijk met de bedoeling om mee te mogen, wees hij me er fijntjes op dat we daar niet op vakantie waren dus er kwam geen Haris uitstapje voor mij.

Ik was, op dat moment iets aan het doen maar kan echt niet zeggen, waar mee ik dan bezig was, dat zo dringend was. was ik niet gewoon aan de beurt voor een poetsbeurt of zo? 

Of iedereen op de post ook, naar Haris is geweest weet ik eigenlijk niet, maar er waren daar wel allerlei souvenirs gekocht. Mooie grote radio's bijvoorbeeld. (Ik was een net twintig jarige jongen en dan is zoiets nog heel belangrijk.) Het idee dat ik zonder, terug naar Nederland zou moeten, vond ik dan ook helemaal niet leuk. Jan B, die op dat moment wel mee ging, heeft toen de door mij gewenste radio voor me meegebracht. Zo kon ik dus toch een beetje de blits maken als ik weer terug in Nederland was. ik vraag me nu trouwens wel af of ik Jan, die radio ooit heb terug betaald.

Vooral doordat het de laatste keer was, drong toen wel, met een onaangename schok tot me door dat, dat terugkeer moment er echt al bijna was. Ik moest dus echt, al bijna weer terug naar Nederland.

Tot op dat moment had ik zo weinig mogelijk aan terugkeren gedacht. Dat soort onaangename gedachtes kan ik altijd goed voor me uit schuiven maar toen bleek dat m’n laatste week in Libanon er ineens al was, lukte dat echt niet meer. Waren al die maanden echt al bijna om?

De uitzendingen naar Libanon, waren afwisselend in periodes van vier of zes maanden en de mijne was er eén van vier maanden geweest. Ik had, vond ik tenminste, de pech dat mijn uitzending een kortere was maar hierbij gaat het ook wel een beetje over een psychologisch effect. Een half jaar in Libanon, klinkt namelijk veel langer dan vier maanden.

In de periode dat wij in Libanon waren, had daar een relatieve vrede geheerst en dat had me een geweldig gevoel gegeven. Ik kan ook echt wel zeggen dat het daar, door onze aanwezigheid, op dat moment zo vredig was. Wij werden daar volgens mij gezien als een serieus te nemen partij, ook al was dat misschien alleen doordat die blauwe U.N. vlag toen nog een beetje respect afdwong.

Eigenlijk beviel het me ook gewoon erg goed om, zwaar bewapend een gebied te verdedigen. De mensen waar ik in Libanon mee te maken had, waren in ieder geval blij met onze aanwezigheid en dat was voor mij een extra reden om nog lang niet terug naar Nederland te willen. Sinds ik vanuit Libanon op vakantie naar Nederland was geweest, wist ik al dat ik daar echt niet die welkome, gewapende, militaire ordehandhaver, maar gewoon weer een gewone jonge met een brommer zou zijn.
Sinds m'n "vakantie", was ik er echt van doordrongen dat in Nederland, alles nog als vanouds was. Zodra ik thuis m'n militaire kloffie had uitgetrokken, was ik daar ook meteen weer tot een stink normale burger gedegradeerd. Aan het terug in de tijd gevoel dat ik daar toen van had gekregen, had ik in ieder geval, helemaal geen behoefte. Ik was ook gewoon blij geweest toen ik, na die twee weken vakantie, weer "terug naar het echte leven" mocht.

Het enige voordeel van terug naar Nederland gaan was, vond ik, dat ik dan eindelijk met m'n vriendin zou kunnen praten want op de een of andere manier was dat niet echt gelukt tijdens dat ene vakantieweekeinde dat ik haar gezien had.

Uiteindelijk was het echter m’n eigen besluiteloosheid en uitstelgedrag, waardoor ik toen niet serieus heb gekeken naar de mogelijkheid van bijtekenen en alles maar op z’n beloop heb gelaten.