De laatste patrouille

nadat ik me eenmaal gerealiseerd had dat m’n laatste week in Libanon, echt al begonnen was, kon ik die gedachte aan terug naar Nederland gaan, natuurlijk ook echt niet meer zo makkelijk aan de kant schuiven zoals ik dat al die maanden wel had gekund. 

Die hele laatste week was ik me dan ook pijnlijk bewust van alles wat ik voor de laatste keer deed. Van de laatste poets beurt op de post tot de laatste keer dat ik op wacht moest of een douche nam. 

Zo heb ik vooral een pijnlijk duidelijke herinnering aan m’n laatste patrouille op maandagnacht. 

Ik ben op woensdag terug naar Nederland gekomen en dinsdagnacht zou de patrouille gedaan worden door de achterblijvers die een week later zouden vertrekken. Die dus wel die week uitstel hadden die ik ook zo graag had willen hebben.

Die hele laatste patrouille was ik me dan ook, bij alle bekende punten, pijnlijk bewust van het fijt dat ik dat echt nooit meer zou gaan terugzien. Ik zie het nog zo voor me en voel me dan weer hoe ik me toen voelde:

“In de stille eenzaamheid van een donkere nacht, waarin het licht van maan en sterren schuilgaat achter een wolkendek, loop ik door een mooi heuvelland. Ik ben de laatste in een rij van vier goed bewapende militairen, en overmorgen al, moet ik weer terug naar Nederland. Vanaf overmorgen zal ik dus ook geen, goed bewapende militair meer zijn. Wat ik een heel vreemde gedachte vind. 

Ik zou zo graag nog kunnen ontkennen dat die vreselijke terugkeer naar “huis”, waar ik al die tijd zo weinig mogelijk aan gedacht heb, nu onvermijdelijk dichtbij is.

In de verte klinkt één enkel schot van een vuurwapen. Een enkel schot en de nachtelijke stilte is weer terug. Geen van ons vieren maakt zich ook maar de minste zorgen over het schot dat net de stilte verscheurde. Met een beetje geluk zal de gene die de radio draagt horen wie het schot gaat melden en heel even heb de hoopvolle gedachte, dat er iets aan de hand zou kunnen zijn waardoor we wat langer moeten blijven, maar ik weet heel goed dat het niet zo werkt. Een geweerschot in de verte is ook al lang geleden een gewoon achtergrondgeluid geworden.

Ondertussen lopen wij gewoon verder door het rotsige landschap waar we prima de weg weten en ineens besef ik  dat we nu voor de allerlaatste keer de heuvel beklimmen naar de opgeblazen raketbunker. Dit zal dus de laatste keer zijn, dat we  daar gaan zitten bij wat al maanden onze eerste, nachtelijke "luisterpost" is. Overmorgen al, moet ik naar Nederland, maar die gedachte is, in al zijn onvermijdelijkheid nog steeds erg onwerkelijk. 
Hier, in dit ruwe land voel ik me thuis en hier wil ik graag blijven, maar overmorgen moet ik terug naar waar ik vandaan kom. Daar is echter wel m’n vriendin en de gedachte dat zij er voor me zal zijn, brengt mijn gevoelens weer enigszins tot rust.

Daar is de opgeblazen raketbunker en dit is nu dus echt de allerlaatste keer dat ik hier ga zitten. Heb ik mij, in Nederland ooit zo op m'n plek gevoeld als hier in zuid Libanon? Die gedachte brengt alle droefenis weer terug. De maan “breekt” ondertussen door de wolken en het lijkt bijna of de zon opkomt. Innerlijk voel ik me in tweeën gescheurd. Ik houd van deze plek maar dit is de laatste keer dat ik hier zit. In Nederland is m'n vriendin en zelfs in het donker kan ik hier de heuvelrij nog onderscheiden waar ik de Israëlische grens weet. 

Het zijn echter twee werelden die niet te verenigen zijn. Mijn gedachten spoeden zich naar m’n vriendin, en in mijn hoofd klinkt een flard muziek die goed bij mijn stemming past. “how I wish you were here”. Dit is echter de allerlaatste keer dat ik hier zit?”