Existentiële vragen
Waarom doe ik eigenlijk al die moeite om mijn verhaal zo goed mogelijk neer te typen? Wie zal zich daar ooit druk om maken? Wie zal het überhaupt ooit "echt" lezen? Ik heb het gezien bij een goede vriend. Hij deed erg veel moeite om zijn jeugd in de tweede wereldoorlog zo goed mogelijk te documenteren en toen hij uiteindelijk stierf aan kanker, deed niemand echt moeite om alles voort te zetten of zelfs eens goed te bekijken. Uiteindelijk, na een paar generaties ben je als mens sowieso gewoon vergeten. Ook als je, bijvoorbeeld een gevierd schrijver bent, of de oprichter van een groot bedrijf, zal men misschien kennen wat je hebt achtergelaten, maar niet de mens achter dat alles. Wie waren bijvoorbeeld ingenieur "Gerard Philips", en zijn vader "Frederik Philips", de mannen achter het bedrijf "Philips" eigenlijk ?
Oké, op het internet is veel terug te vinden, daar heb ik ook die Philips namen gevonden maar ook op dat internet kom je niet veel verder dan algemene kennis als geboorte en sterfdatums.
Wie er echt achter zo'n naam zat, vind je ook daar niet.
Waar doe je alles wat je bent en doet, dan feitelijk voor? Uiteindelijk zal het allemaal vergeten worden. Tot stof vergaan. Ook al ben je nog zo beroemd. De mens achter de beroemdheid wordt uiteindelijk compleet vergeten. Wakker worden met dit soort existentiële vragen is niet echt leuk. Dan word je niet vrolijk wakker. Vooral als je dan ook nog eens last krijgt van blaaskrampen, want dan reduceert alles zich even tot alleen maar de kramp in je onderbuik en hopen dat je plas, via je katheter en niet in je incontinentie broekje loopt. Ook ik zelf vergeet dan even het hele belang van m’n verhaal. Waar doe je als mens dan al die moeite eigenlijk voor? Alleen om maar iets omhanden te hebben?
Toen die goede vriend van me stierf, was het de mensen alleen maar om z’n geld te doen en alles waar hij z’n leven lang voor gewerkt en gestreden had werd snel vergeten. Ook door mij, trouwens. Het meeste materiële wat hij achter liet is uiteindelijk verkocht en vergeten. Alles waar hij voor vocht, doet niet meer ter zake.
Als ik nu, in dit bed zou sterven zou de zorgmedewerker die me straks in m'n bed vind waarschijnlijk vreselijk schrikken en, om zichzelf weer te kalmeren zeggen: “Och, hij is vredig ingeslapen”. Als je jezelf dit soort vragen te vaak gaat stellen, loop je, volgens mij vooral het risico om vreselijk depressief te worden. Alles wat we kunnen doen is gewoon doorgaan. Tot uiteindelijk alles ophoud.
Misschien dat m’n kleindochter, als ze oud genoeg is, zich nog eens zal afvragen wie opa-stoel eigenlijk was, maar verder als dat gaat het niet. Als ook zij oud is, zal ik echt vergeten zijn en deze site? Wat gebeurt hier eigenlijk mee als ik sterf?
Vragen en gedachtes. Gedachtes en vragen.