Libanon verhaal

Ontkenning

Toen een jaar na terugkomst, m’n vriendin mijn vrouw was geworden, was m'n goede jeugdvriend Bert nog wel m’n getuige geweest, maar eenmaal getrouwd, zagen we elkaar eigenlijk alleen nog omdat Bert nou eenmaal een collega was en we samen naar ons werk reden. Samen naar bijvoorbeeld een film, werd toen iets van toen we nog jong waren. Toen ik uiteindelijk bij dat werk ontslagen werd, zag ik hem dan ook helemaal niet meer.

Ik heb me toen in haar wereld van antimilitarisme, kernwapen demonstraties en de natuur redden ondergedompeld want als je verliefd bent accepteer je blijkbaar erg veel. Eigenlijk was dat echter voor mij een wereld van pure ontkenning. Een wereld waarin ik zeker niet kon blijven wie ik in Libanon was geworden. Ik noem dat hier dan ook heel bewust “haar” wereld. 

Toen ik bijvoorbeeld eens, met m'n ondertussen vrouw en haar hoog zwangere buik, bij een Libanon maat en zijn ouders in Rotterdam op bezoek ben geweest, was zij daar niet erg blij mee. Nog in Libanon hadden we adressen en telefoon nummers uitgewisseld en we bleken toevallig in de buurt te zijn. Toen ik haar daar alleen maar even bij die vreemde mensen op de bank had achtergelaten terwijl m'n maat in ik even rustig op zijn kamer hadden zitten praten, had zij zich erg ongelukkig gevoeld. Ze was dan ook wel heel blij toen we daar (voor haar eindelijk) weer vertrokken. 

Mijn legerverleden werd in haar wereld dus meer en meer gereduceerd tot een oude zonde. Een fout waarover je niet hoort te praten. Voor mijn gevoel was ik toen alleen nog maar “de man van” en toen onze dochter was geboren, “de vader van”

Thuis mochten er ook beslist geen leger oorkondes of foto’s aan de muur hangen. Niets dat niet in haar ideaalbeeld paste en niets dat haar aan dat onaangename stukje van mijn verleden zou kunnen herinneren. Je kunt dus wel zeggen dat ik me, tijdens m’n hele huwelijk met haar, altijd heb voorgedaan als iemand die ik niet was. 

Ik was niet meer de jongen waar ze verliefd op was geworden, maar dat hele onderwerp was voor haar onbespreekbaar. Die jongen was in mijn verleden achter gebleven.  Ondertussen was zij er geloof ik van overtuigt dat ze me alleen maar een beetje hoefde bij te schaven om aan haar ideaalbeeld te voldoen. Een verschijnsel waardoor ik best veel relaties in zwaar weer heb zien geraken. Misschien zag ze mij vooral als een ontsnapping van iets dat "gewoon" was geweest. Ik was in ieder geval iets dat niemand van haar verwacht had. Zoals ik al zij, moest ik alleen maar een beetje worden bijgeschaafd. Een beetje worden opgevoed zogezegd. 

Waarschijnlijk zou ik voor Libanon de persoon die ze wou, nog wel kunnen zijn geworden. Na Libanon zeker niet meer. Zij heeft alleen nooit onderkend dat er bij mij iets veranderd zou kunnen zijn. 

In vooral eerste de jaren van mijn huwelijk met haar, was ik trouwens zeker wel gelukkig vooral toen ik vader was geworden. Maar op de achtergrond is er toen altijd ook dat gevoel geweest dat ik het leven van een vreemde leidde.