Vroeger ging ik vaak gewoon een stukje lopen of fietsen om m’n “hoofd leeg te maken”, zoals dat heet. Na m'n uiteindelijke MS diagnose heb ik die fiets tochten, hoewel het steeds minder ver en snel ging, nog best lang volgehouden. Gewoon je fiets uit de schuur pakken en zonder vast doel, van huis gaan, heb ik dus nog lang gekund. Vaak ging ik dan bijvoorbeeld, via een “toeristische route" gewoon bij een goeie vriend in Cuijk op de koffie. Ik had dan een kilometer of 80 op m’n teller staan, als ik weer terug in Venray was.
Ik ging dan fietsen op een manier van, rustig aan, het is geen wedstrijd. De afstanden werden natuurlijk wel steeds minder en ik had een flinke zwaai nodig om ook m’n linker voet op een pedaal te krijgen. Tegenwoordig kan ik alleen nog typend proberen te ontsnappen, of proberen mijn gedachten onder woorden brengen terwijl ik hier in m'n elektrische rolstoel zit. Een echte ontsnapping van het ziek zijn is niet meer mogelijk. In m'n dromen loop ik nog vaak door de Libanese hooglanden van toen. De Libanese Hooglanden die ik nu al ruim veertig jaar, vreselijk mis en die ik tijdens die fietstochten, als ik eerlijk ben, eigenlijk ook hoopte te vinden. Hoelang heb ik er niet van gedroomd om te gaan reizen in, met dat Libanese hoogland vergelijkbare landen en waarom heb ik dat nooit gedaan toen ik dat nog wel had gekund? Misschien zou ik nu nog wel, tenminste wat kunnen fietsen, als ik maar op, of van zo’n fiets zou kunnen komen? Maar, een aangepaste driewieler met trapondersteuning, is toch heel wat anders dan lekker vrij op m’n mountainbike. Ik heb alleen helemaal geen aangepaste driewieler dus ik zou zelfs niet kunnen proberen of zoiets nog lukt.