7 januari 1982, was de dag voor m’n 20ste verjaardag, maar daar was ik mij toen, zeker niet van bewust. Op die dag kwamen de Nederlandse minister en staatssecretaris van buitenlandse zaken, onze post bezoeken. Ze waren een paar dagen op bezoek in het Nederlandse UNIFIL gebied en maakten een rondje langs diverse posten. Wij moesten dus speciaal vroeg ons bed uit zijn om onze post toonbaar te maken voor dat hoge bezoek. Iets wat ik totaal belachelijk vond. Alles werd aan hen gepresenteerd als een keurige en strak geordende wereld. Niet als de ruwe wereld van burgeroorlog en improvisatie waarin ik me al bijna twee maanden thuis voelde. Zij, kwamen “ons” dus bezoeken en wij moesten alles aan “hen” aanpassen. Hoe wil je op die manier nou een indruk krijgen van het reilen en zeilen op een Nederlandse militaire post in een ver buitenland?
Ik had tot drie uur op wacht gezeten en niet erg lang geslapen. Had denk ik ook nog een beetje last van het slaapgebrek van tijdens het incident, dat net goed achter de rug was. De heren zouden tegen het einde van de ochtend bij ons zijn dus we moesten vroeg op om alles in orde te brengen. Even wat extra poetsen, keurig schone kleren aan en zo. Het zou toch veel eerlijker zijn geweest als ik bijvoorbeeld, net uit m’n bed zou komen en nog aan m'n kont krabbend, naar de wc zou strompelen. Dan krijg je ook een indruk van het reilen en zeilen op zo’n post. Er zijn dan namelijk mensen in de nacht actief en die slapen dus overdag. Maar nee, alles moest netjes en geordend zijn en iemand die net zijn bed uit komt, kun je natuurlijk niet aan een minister presenteren.
Het hele bezoek ademde daardoor een sfeer van avontuur. De Minister, z'n staatssecretaris, hun begeleiders en een paar man marechaussee (militaire politie), wandelden ook rond met het air van museumbezoekers en alles werd aan hen gepresenteerd als: "Och kijk toch eens hoe mooi." Het contrasteerde allemaal wel erg met ons, normale, dagelijkse werk. Best wel verontwaardigt bedacht ik toen: "Dit is echt geen geen vakantiekamp hoor.” Want op die manier werd het, vond ik, wel aan de minister en z’n gevolg, gepresenteerd. Het was ook overduidelijk dat, zij, het erg leuk vonden. De minister (van Mierlo) was de enige die serieus leek en zich niet gedroeg alsof hij op vakantie was. Hij stelde ook wat meer kritische vragen geloof ik, hoewel ik hem niet persoonlijk gesproken heb. De rest keek alleen maar lachend rond en vond het overduidelijk een avontuurlijk uitstapje.
Door dat ontspannen-uitstapje gedrag, was ook erg duidelijk dat zij, de ernst van de zaak echt niet doorhadden. Tot ruim na nieuwjaar had ik nachten lang, zwaar bewapend, uitgekeken naar “Armed Elements”. Nu werden er foto’s gemaakt van zogenaamd "belangrijke personen” en hun begeleiding. Zo moet ik bijvoorbeeld nog ergens een foto hebben van een grijnzende staatssecretaris in een volkomen misplaatst burgertenue. Hij droeg regenlaarzen met een lange jas en stond in een slappe houding achter een (half)geladen punt50 op een luchtdoel affuit. Zou hij überhaupt door hebben gehad dat er ook echt kogels in zaten?
Terwijl de heren, lachend rond stapten als kinderen op een schoolreisje, voelde ik me totaal niet serieus genomen en ik was dan ook erg blij toen ze uiteindelijk weer opdonderden. Het hele bezoek had me een gevoel gegeven dat ik te kijk stond als een aapje in de dierentuin dat, heel interessant, soldaatje aan het spelen is. Al dat westerse gedoe had helemaal niets in Libanon te zoeken, vond ik.
De minister en de Sergeant, had ik tijdens het bezoek, uitgebreid met elkaar zien praten en dit artikel geeft me een aardige indruk van, waar ze het toen over gehad kunnen hebben.
Toen de heren weer weg waren, hoorde ik dat er geschoten was die nacht. Jan B vertelde dat hij die nacht op wacht had moeten bijlichten in de wadi. Er waren daar militairen gezien en dat moest onderzocht worden. Er was een patrouille uitgestuurd om polshoogte te nemen en jan moest dus even bijlichten met het zoeklicht dat op het wachtkotje stond. Maar terwijl Jan met z’n zoeklicht stond te schijnen werd er dus een waarschuwingsschot gelost vanuit T. Hij deed het licht dus snel weer uit en ging van: “Ja, zoek het maar uit, ik ga daar niet met die lamp staan schijnen als de kogels me om de oren vliegen.”
Voor een schot in de nacht werd ik toen al echt niet meer wakker. Er werd wel vaker geschoten. Sommige andere posten melden wel vaker schoten naast of over een post maar op “mijn” post was gewoonlijk weinig loos.
Toen ik, na het avondeten om 21:00 uur wel weer "gewoon” op wacht moest en met m’n geladen wapen naar ons wacht-kotje liep, kreeg ik pas weer het gevoel dat we een serieuze taak te verrichten hadden.