Libanon

Brieven en gedachtes

Dingen als de computer, het internet of het mobiele telefoon verkeer, zoals we dat nu zo vanzelfsprekend vinden, waren nog een verre utopie toen ik in 1981 naar Libanon ging. Computers waren in die tijd nog het domein van programmeurs. Het eerste muis gestuurde Apple Lisa besturingssysteem kwam op 19 Januari 1983 op de markt.

Windows 1.0 volgde, na veel vertraging, op 20 november 1985.

Toen ik in Libanon was, waren dus de brieven en kaartjes die tussen Libanon en Nederland op en neer werden gestuurd,

dus de enige verbinding met de wereld buiten Libanon.

Voor het moderne jongvolk even deze extra terzijde: Die "brieven" waar ik het hierboven over heb, waren geschreven blaadjes papier die ik in een envelop deed. Voor ons werden die gewoon via het leger naar Nederland gebracht. Vanuit Nederland werden de antwoorden dan ook weer op een blaadje papier geschreven en in een envelop gedaan, waarna ze in een gewone "brievenbus" werden gedaan. (Die kon je toen nog op iedere straat hoek vinden.) Dat antwoord werd dan door "veldpost Utrecht” naar Libanon vervoerd. De term digitaal zij me toen nog helemaal niets.

Die brieven van m'n vriendin waren in Libanon dus echt het enige contact dat ik met Nederland had en ik vond het erg leuk als er eén werd bezorgd. Zij schreef haar brieven op de manier waarop ze ook haar dagboek zou kunnen hebben geschreven. Het grootste verschil met zo'n dagboek was alleen dat er niet "lief dagboek" boven stond maar "lieve Henk". Ze gingen ook meestal over de schoolse beslommeringen van haar en haar vriendinnen. Over een wereld dus, die ik achter had gelaten toen ik in de ruwe heuvels van zuid Libanon, als deel van een zogenaamd vredesleger, m’n taak moest gaan verrichtten

Die hele term “vredesleger” is toch eigenlijk ook één grote tegenstrijdigheid, maar daar gaat het hier nu niet om. 

In de bijna drie jaar dat ik m'n vriendin al kende, was ik dus al eerst van een mede scholier in een fabriekswerknemer veranderd en vervolgens in een dienstplichtige militair op een missie in het buitenland. Als ik, in m’n brieven naar haar nou eens wat persoonlijker was geweest over mijn leven, had zij misschien wel een beetje met me mee kunnen groeien of de relatie kunnen beëindigen natuurlijk. Mijn brieven naar haar waren echter altijd een toonbeeld van nietszeggendheid. 

Helemaal geen brievenschrijver, schreef ik als jongen ook sowieso nooit over persoonlijke gevoelens. 

Haar leven en ideeën werden dan ook steeds meer iets waarover ik alleen nog af en toe wat las.

In iedere grote conflict situatie, ben je afhankelijk van wat je, al dan niet verteld wordt en precies daarin schuilt vaak het probleem.

Toen ik net als jonge militair in Libanon was aangekomen, was ons alleen maar zo veel verteld dat we de taak konden uitvoeren, die anderen voor ons bedacht hadden.

Ik ging er toen, als jongen van bijna 20, nog vanuit dat “ze” het overzicht hadden.

toen ik, als dienstplichtige het leger in moest, werkte ik net zes en een halve maand bij m'n eerste baas en als jongere was ik nog helemaal gewent dat anderen het overzicht hadden. Ik ging er dan ook vanuit, dat die genen die me stuurden en dus bepaalden waar ik terecht kwam, wisten wat ze deden en volgde gewoon de groep waarbij ik was ingedeeld. 

De meeste jongens zagen, toen we in Libanon aankwamen alles geloof ik sowieso als een groot avontuur en als militair word gewoon van je verwacht dat je doet wat je is opgedragen. Zo werkt het leven in het leger. De mensen die je uitzenden, bepalen alles voor je. Van je uiterlijk tot de plaats waar je terecht komt. Als gewone soldaat heb je daarin geen enkele inbreng. 

Op onze "post" in Libanon aankomend was alles dus al geregeld en moest alleen nog aan ons worden verteld hoe en wat. Misschien beviel het me daarom ook wel zo goed in het leger. Alles lijkt daar altijd keurig geregeld en overal zijn vaste procedures voor bedacht. 

Toen ik gegevens voor dit verhaal ging verzamelen, begon ik pas te beseffen hoe complex het wespen-nest Libanon, waarin ik had gezeten, in werkelijkheid was. 

Toen besefte ik bijvoorbeeld ook pas dat de Palestijnen waren verdeeld in ontelbare grotere en kleinere fracties die ook wel eens onderling ruzie hadden. Toen ik daar nog was, bestonden ze voor mij nog allemaal samen onder de noemer; "de Palestijnen" en ik wist zelfs niet waar dat Palestina eigenlijk was, waar ze vandaan moesten zijn gekomen. Ik herinner me dat ik me dat toen wel eens, heel vluchtig heb afgevraagd terwijl ik op wacht zat bijvoorbeeld, maar verder dan die vraag, ben ik toen nooit gekomen.

Dat de staat Israel was gesticht in het gebied Palestina in het midden oosten, wist ik dus helemaal niet. Dat had niemand mij toen verteld. Maar ja, "ze" hebben ons ook naar Libanon gestuurd en niet naar voormalig Palestina.

Palestina was namelijk een gebied in het voormalige Ottomaanse rijk geweest. Een gebied dat door de, landloze Joden was ingenomen als hun door god beloofde land. Hun “land van melk en honing”, zoals het in de bijbel herhaaldelijk wordt genoemd. Voor de Joden was het dus allang hun rechtmatige eigendom toen ze daar op 14 mei 1948 de staat Israël stichtten. De daar wonende palestijnen hebben ze vervolgens gewoon van hun thuisland verjaagd. Sorry jongens maar dit is eigenlijk ons land.

Het feit dat het op dat moment, geen erkend, zelfstandig land was, dat de joden hebben ingenomen, maakt het hele probleem ook alleen maar lastiger. Lastiger voor de Palestijnen tenminste. Eigenlijk was het gebied, al sinds de val van het Ottomaanse rijk in 1922 een soort niemandsland geweest. Voorzover ik weet is tijdens mijn opleiding voor Libanon echter, over dat soort zaken, helemaal nooit gesproken.

Nederland heeft in dezen ook duidelijk altijd de kant van de Joden gekozen, wat ook blijkt uit het feit dat de Palestijnen altijd zijn weggezet als terroristen.